Ruiny zamku w Szubinie

Pierwsza wzmianka o Szubinie pochodzi z 1365 roku i właśnie tą datę przyjmuje się za początek jednego z najstarszych pałuckich miast. Jego założycielem był Sędziwój VI Pałuka herbu Topór – starosta generalny Wielkopolski, jeden z regentów Królestwa Polskiego w dobie rządów króla Ludwika Andegaweńskiego. Był on także jednym z protektorów sprowadzenia z Węgier do Polski Jadwigi i wydania jej za litewskiego księcia Władysława Jagiełłę.

Sędziwój był fundatorem szubińskiego zamku. XIV-wieczna budowla usytuowana została na niewielkim, trudno dostępnym wzniesieniu położonym wśród bagien, rozciągających się w dolinie rzeki Gąsawki. Zbudowany na planie regularnego czworoboku o wymiarach 42 x 42 m, z cofniętym południowo-wschodnim narożnikiem, stanowił typowy przykład zamku nizinnego.
Wraz ze zmianą właścicieli zamek zmieniał swe oblicze. Za sprawą prac budowlanych podjętych najpierw przez Krzysztofa Opalińskiego w XVII w., a następnie rodzinę Mycielskich w XVIII stuleciu, zamek stał się najpierw manierystyczną, a następnie barokową rezydencją z założeniem parkowym. W wyniku zadłużenia majątku, rodzina Mycielskich zmuszona została do jego sprzedaży na przymusowej licytacji. Na przestrzeni kolejnych lat obiekt tracił na znaczeniu. Początek XX w. przyniósł jego ostateczny kres – nastąpiła rozbiórka popadającej w ruinę budowli. Dziś zobaczyć możemy tylko ruiny zamku z najlepiej zachowaną ścianą południową, która w najwyższym miejscu sięga 7 metrów wysokości. Z powodu zniszczeń i licznych przebudów niemożliwe jest odtworzenie pierwotnej zabudowy zamku. Próba rekonstrukcji została jednak podjęta. Makietę zamku zobaczyć można w Muzeum Ziemi Szubińskiej.